Yasemin 23 yaşındaydı. Kadıköy escort sokakları onun hem kaçışı hem cezası olmuştu. Bahariye Caddesi’nden Moda’ya kadar yürümeyi alışkanlık haline getirmişti; ama yürümek, kaçmak değildi. Nereye gittiğini bilmiyordu. Yalnızca durmadığında düşünmüyordu.
Denizli’nin kenar mahallerinden birinde doğmuştu. Annesi terziydi, babası yoktu. Ev, dar bir odadan ibaretti ama o odada büyük hayaller kurmuştu. Okuyup kendi ayakları üstünde duracaktı. Lise bittiğinde bir otobüse atladı, kimseye haber vermeden İstanbul’a geldi. Sırtında küçük bir çanta, cebinde sadece 200 lira.
İlk haftalarda bir arkadaşının yanında kaldı. İş aradı. Kafelerde çalıştı, çocuk baktı, ama İstanbul sabitliği sevmezdi. O arkadaş taşındı, Yasemin yalnız kaldı. Kirasını ödeyemediğinde, gidecek yeri kalmadığında Kadıköy sokaklarında sabahlamaya başladı. Önce Yoğurtçu Parkı’nda, sonra Moda sahilinde.
Bir gün gece geç saatte otururken yanına bir kadın yaklaştı.
“Yeni misin?” diye sordu.
Yasemin sessiz kaldı.
“Yalnız yürüyemezsin buralarda,” dedi kadın.
Ve o günden sonra hayatı başka bir çizgiye kaydı. Gece çalışmaya başladı. Nehrin yönü değişmişti bir kere.
İri Memeli
Zamanla bakmayı bıraktı insanlara. Ayakta kalmak için konuşmamayı, susmayı, donuk bakmayı öğrendi. Her sabah gün doğmadan Moda sahilinde denize bakarak kendine şunu fısıldıyordu:
“Bu ben değilim.”
Bir sabah, Kadıköy escort vapur iskelesinin yanındaki halk kütüphanesinin önünde bir afiş gördü. “Kadınlar için yeni bir başlangıç: Ücretsiz barınma ve danışmanlık.” Afişi koparıp cebine koydu. Günlerce taşıdı. Sonra bir gün, aç ve hasta haldeyken numarayı çevirdi.
Sıcak bir oda, temiz bir yatak, sessiz bir koridor… Yasemin önce kendine yabancılaştı. Sonra yavaş yavaş tanımaya başladı. Dernek sayesinde bir kadın dayanışma evine yerleşti. Temizlik işlerinde çalıştı, sonrasında bir kafede işe girdi. Bir öğretmenle tanıştı; onun sayesinde açık öğretim lisesine başladı. Ve yazmaya… Her sabah bir deftere, bir cümle:
Bir yanıt yazın