Ben Elif. 21 yaşındayım. Pendik escort tren raylarına yakın bir mahallede yaşıyorum. Küçük bir evde, duvarları nemli ama hayalleri büyük bir odadayım. İstanbul’un gürültüsünün içinde kendi sessizliğimi kurmaya çalışıyorum.
Ailem Adana’da. Annem hasta, babam yıllar önce evi terk etti. İki küçük kardeşimle birlikte büyüdüm. Üniversiteyi kazanıp İstanbul’a geldiğimde, sadece ders çalışmak değil, hayatta kalmak zorunda olduğumu da fark ettim. Şimdi hem okuyorum hem de bir kafede garsonluk yapıyorum. Okulum Maltepe’de ama hayatım Pendik’te geçiyor.
Pendik’in sokakları bana hem güven hem de korku veriyor. Kalabalıklar içinde kaybolduğum günler oluyor. İşten çıktığımda, gece 11 sularında eve dönerken adımlarımı hızlandırırım. Etraftaki bakışlardan kendimi korumaya çalışırım. Ama alıştım artık. Çünkü alışmak zorunda kaldım.
Seni Bekliyorum
Hayat beni çabuk büyüttü. Kendime yetmek zorundayım. Kimseye muhtaç kalmamak için her sabah daha erken kalkıyor, daha çok çalışıyorum. Sabahın ilk ışıklarında Pendik sahiline yürümek, bana kısa bir huzur molası oluyor. Orada denize bakıp, içimden hep aynı cümleyi geçiriyorum: “Bir gün, buradan başka bir yere gideceğim.”
Kafede çalışmak zor. İnsanlarla uğraşmak, saatlerce ayakta kalmak, çoğu zaman görmezden gelinmek… Ama o bahşişlerle market alışverişi yapıyorum. O küçük paralarla kitap alıyorum, faturalarımı ödüyorum. Her ay sonunu getirdiğimde, küçük bir zafer hissediyorum.
Ben Elif. 21 yaşındayım. Pendik escort karmaşasında büyüdüm. Geceleri korkarak eve yürüyen, sabahları umutla uyanan genç bir kadınım. İnsanların yaşam mücadelesini çoğu zaman dışarıdan anlamak zor. Ama ben yaşıyorum. Gerçekten. Zorla, sabırla, inatla…
Bir gün bu hikâyeyi, daha iyi şartlarda, kendi odamda yazacağım. Belki yayımlanacak, belki kimse okumayacak. Ama ben anlatacağım. Çünkü sessiz kalanların da bir sesi olmalı.
Bir yanıt yazın