Kadıköy escort gürültüsü gündüzleri insanı boğar gibi olurdu. Ama geceleri başka bir yüzünü gösterirdi. Kalabalık yavaşlar, sokak lambalarının altında eskort sessizliğe gömülmüş silüetler ortaya çıkardı. O silüetlerden biri de Elif’ti.
Elif 23 yaşındaydı. Henüz bir çocukken annesiyle birlikte İstanbul’a, Mardin’den göç etmişlerdi. Annesi yıllarca temizlikçilik yapmış, Elif’i okutmak için elinden geleni yapmıştı. Ama hayat, yoksulluğu adaletle paylaşmazdı. Annesi kanserden genç yaşta öldüğünde Elif yalnız kalmıştı. Hiçbir akrabası sahip çıkmadı. Eğitim yarıda kaldı, ev kirası birikti. Sokaklar, “sana yardım ederim” diyerek yaklaşıp sonra sömürenlerle doluydu.
Bir gece, Kalamış’ta karanlık bir sokakta, para karşılığında ilk kez bir adamla buluştu. O gece eve dönüp aynaya baktığında kendini tanıyamadı. Ama o an için başka seçeneği yoktu. Ayakta kalmak gerekiyordu. Kirayı ödemek, aç kalmamak, biraz daha nefes alabilmek için…
Geceleri Kadıköy escort bar sokaklarında çalışıyor, gündüzleri küçük bir odada uyuyordu. Yalnızdı ama alışmıştı. “Zamanla hissizleşiyorsun,” derdi içinden. Bir gün Moda sahilinde yürürken yaşlı bir kadınla karşılaştı. Kadın yere düşmüş, ayağa kalkamıyordu. Elif yardım etti, elinden tutup bankta oturttu. Yaşlı kadın onun gözlerine baktı ve “Sen çok şey yaşamışsın yavrum, ama hâlâ iyisin, görüyorum,” dedi. Elif bir yabancıdan gelen bu sözlere gözyaşlarıyla karşılık verdi. Bu, uzun zamandır duyduğu ilk şefkatli cümleydi.
O günden sonra bir şeyler değişti Elif’in içinde. Artık sadece hayatta kalmak istemiyordu; yaşamak istiyordu. Kadıköy Belediyesi’nin kadın dayanışma merkezine gitti. Orada onu dinleyen bir psikolog, sığınma evi ve danışmanlık hizmetiyle hayatına dokundu. Kendi deyimiyle “karanlığın içinden çıkabilecek bir merdiven” bulmuştu.
Aylar sonra, bir kafede garsonluk vip yapmaya başladı. Az kazanıyordu ama temizdi. Başını yastığa koyduğunda pişmanlık yerine umutla doluydu. Ve her sabah, işe gitmeden önce Moda sahiline uğrayıp o ilk karşılaştığı banka oturuyordu.
Bir yanıt yazın