Ümraniye escort akşamları her zaman erken çöken bir sessizliği vardı. Sokak lambaları zayıf bir ışıkla yanarken, insanların aceleyle yürüyüp geçtiği kaldırımlarda tek başına sert seven duran genç bir kadın dikkat çekiyordu: Zeynep. Henüz yirmi iki yaşındaydı ama omuzlarına çöken yük, onu yaşıtlarından çok daha büyük gösteriyordu.
Zeynep, hayatın sert yüzüyle daha çocuk yaşta tanışmıştı. Babasını erken kaybetmiş, annesi ise yıllarca süren hastalıkların içinde kaybolmuştu. Zor geçen yılların sonunda Zeynep, hayatta kalmanın tek yolunu ateşli kendi başına bulmak zorunda kalmıştı. İstemeden, mecburen, çaresizlikle hayat kadını olarak para kazanmaya başlamıştı. Ümraniye vip escort kalabalık sokakları, onun hem ekmeğini kazandığı hem de her gece kaybolmak istediği yerdi.
Bir akşam yağmur ince ince yağarken Zeynep, köşede beklerken insanların bakışlarında bir kez daha o yargıyı hissetti. Kendini küçülten, inciten, görünmez kılan o bakışlar… Ama o artık bunlara alışmıştı. İçinde sessiz bir direniş vardı. Hayat ona ne kadar acı verse de, Zeynep’in kalbi hâlâ kırılmamış küçük bir umut taşıyordu.
Zeynep’in tek huzur bulduğu yer, geceleri döndüğü küçük, eski eviydi. Tek odadan dolgun memeli oluşan bu dairede duvarlar çatlamış, pencere kenarlarında rutubetin izleri birikmişti. Ama bu oda onun sığınağıydı. Her gece götten kapıyı kapatır kapatmaz ayakkabılarını çıkarır, yatağın kenarına oturur ve derin bir nefes alırdı. Kimse ona burada karışamazdı. Burada kimse onu yargılamazdı.
Bir yanıt yazın