Blog

Nisan 23 yaşındaydı. Kadıköy escort arka sokaklarında, eski bir apartmanın bodrum katında yaşıyordu. Nemli duvarlar, kalın perdelerin ardına gizlenmiş pencereler, daracık mutfak… Ama bu küçük ev, onun özgürlüğünün ve inatla kurduğu yaşamın sığınağıydı.

Üniversiteyi yeni bitirmişti. Resim okumuştu, yağlı boya tutkusu çocukluk yıllarına dayanıyordu. Ama mezun olur olmaz yüzleştiği gerçekler sertti: İstanbul’da ne kiralar düşüyordu, ne de sanat geçim sağlıyordu. Nisan, sabahları Moda’daki bir kafede baristalık yapıyor, akşamları seksi evinde tuvallerle uğraşıyordu. Tuval dediğine çoğu zaman karton kutular, kavanoz kapakları, eski defter sayfalarıydı. Fırçası yoksa parmaklarıyla boyuyordu.

Bir gün, işten dönerken Hasanpaşa’daki eski kitapçının vitrininde bir not gördü: “Yeni başlayanlar için karma sergi – genç sanatçılar başvurabilir.” Umutsuzca girip konuştu. Sergiye üç parça iş bırakması yeterliydi. “Sadece hissettiklerini anlat,” dedi kitapçıdaki adam.

Nisan, o gece üç küçük resim yaptı. Biri dar sokaklarda kaybolmuş bir figür, biri yıkık binaların oral arasından göğe yükselen bir ağaç, diğeri ise gözleri boşluğa bakan bir kadın portresiydi. Bunlar, onun sessiz çığlıklarıydı.

Sergi günü geldiğinde, kimse onu tanımıyordu ama resimlerinin önünde duran insanlar uzun uzun bakıyordu. O an anladı ki sesi duyulmasa da ruhu anlaşılabiliyordu.

Bir hafta sonra, bir kadın sanat kolektifinden mesaj geldi: “Seni atölyemize davet etmek istiyoruz.” Küçük de olsa bir dayanışma halkasına girmişti artık. Malzeme paylaşıyor, birlikte çalışıyor, birlikte direniyorlardı.

Nisan hâlâ baristalık yapıyordu, hâlâ ev kirası can sıkıyordu ama artık içindeki yük hafiflemişti. Kadıköy escort onun için sadece bir yaşam alanı değil, aynı zamanda direndiği, kendini bulduğu bir hikâyeydi.

Dilan 26 yaşındaydı. Kadıköy escort Yeldeğirmeni’nde, yıllar önce marangoz atölyesi olan bir binanın çatı katında yaşıyordu. Odasında sadece bir yatak, bir masa ve ikinci elden aldığı kitaplarla dolu küçük bir raf vardı. Sessizliği seviyordu ama bu sessizlik çoğu zaman çaresizliğin yankısı gibiydi.

Anadolu’dan İstanbul’a gelişinin üstünden beş yıl geçmişti. Moda Sahili’ni ilk gördüğünde büyülenmişti. “Burada her şey mümkün,” demişti içinden. Oysa kısa sürede anladı ki İstanbul sadece hayalleri değil, insanın sabrını da sınardı.

Dilan, üniversiteyi bitirmişti, grafik tasarım okumuştu. Ama sektörde tutunmak, referanssız bir genç kadın için kolay değildi. Ajanslarda uzun saatler düşük maaşla çalıştıktan sonra işsiz kalmış, bir yıl boyunca ne kadar başvuru yaptıysa ya geri dönüş alamamış ya da “deneyim eksikliği” bahanesiyle elenmişti.

Bir sabah, Yoğurtçu Parkı’nın yanındaki kafelerden birinin camında “Part-time grafiker aranıyor” ilanını gördü. Başvurdu, iki gün sonra arandığında heyecanı tarifsizdi. İş basitti: menü tasarımı, sosyal medya postları, afişler. Escort dilan Ama düzenliydi. Haftada üç gün gidiyor, diğer günlerde evden çalışıyordu. Hayatındaki ilk dengeli düzen başlamıştı.

Kafede çalışırken müşteri olarak gelen başka bir genç kadınla tanıştı. Zeynep, bir yayınevinde editördü. Dilan’ın eskizlerini görünce, “Bize bir kitap kapağı tasarımı yapmayı düşünür müsün?” dedi. Dilan’ın içi umutla doldu. O gece eve dönerken, Kadıköy sokaklarının her köşesi sanki biraz daha tanıdık, biraz daha sıcak gelmişti.

Bir ay sonra ilk kapağı basıldı. Kitapçı raflarında adını küçük puntolarla görmesi bile yüreğini kabartmaya yetti. Hâlâ büyük paralar kazanmıyordu ama artık sabahları uyanmak daha kolaydı. Kendine ait bir yol açılmıştı.

Dilan, Kadıköy escort hiç terk etmedi. Çünkü bu semt, ona düşse bile kalkacak bir kaldırım sundu. Bazen Moda’da yürüyüşe çıkıyor, bazen oral rıhtımdaki kalabalığı izliyordu. Hayat hâlâ zor, hâlâ dengesizdi ama bu kez yalnız değildi.

Bir gün kendi hikâyesini, o kapağını tasarladığı kitaplar arasında görmeyi düşledi. Çünkü Dilan artık sadece hayatta kalmıyor, yaşamayı da öğreniyordu.

Bahar, 23 yaşında ve İstanbul’un Kartal ilçesinde kiraladığı küçük bir bodrum katında yaşıyordu. Evin camları sokağın zeminindeydi; dışarıdan geçen ayak seslerini dinleyerek uyur, sabahları çöp arabalarının sesiyle uyanırdı. Hayat, onun için uzun süredir inişli yokuşlardan ibaretti. Kartal escort dik sokakları ne kadar sarpa sarıyorsa, Bahar’ın içindeki umut da o kadar yavaş çıkıyordu yukarıya.

Aslen Balıkesirliydi. Lise mezunuydu. Ailesi yıllar önce ayrılmış, Bahar annesiyle birlikte büyümüştü. Annesi hasta düşünce çalışmak Bahar’a kalmıştı. Vip önce tekstil atölyelerinde iş buldu. Sonra küçük bir kafede garsonluk yaptı. Ama hem kira hem ilaç masrafları, İstanbul gibi bir şehirde tek maaşla karşılanmıyordu. Arkadaş çevresiyle teması azdı, kimseye derdini tam açamıyordu.

Bir gün, kafede tanıştığı eski bir çalışan, ona farklı bir işten bahsetti. “Zor dönemlerde herkes bir şeyler yapmak zorunda kalır,” dedi. Bahar önce sinirlendi, sonra utandı. Ama gece yatağına aç girdiği günlerde o teklif kafasının içinde yankılanmaya başladı.

Üsküdar Hırçın Escort

İlk gecesini hâlâ unutamamıştı. Kartal sahiline yakın bir apart dairedeydi. Her şey donuktu, zaman bile sanki durmuştu. Sonra sabah geldi. Gözlerini tavana dikip düşündü: “Hayatta kalmak mı, yaşamak mı?” O gün karar veremedi. Ama ertesi hafta yeniden gitti.

Bahar bu hayata alışmak istemedi ama ayakta kalmak zorundaydı. Gündüzleri işe gidip geliyor, geceleri kartvizit üzerinden ayarlanmış müşterilerle görüşüyordu. Kondom Kimseye anlatmadığı bir sır gibi, içinden sakladığı bir gölge gibiydi bu hayat.

Ama değişmek isteyen bir yan da vardı içinde. En çok Kartal sahilinde otururken ortaya çıkıyordu o yan. Denize bakan taşlara oturur, elindeki deftere yazılar yazardı. Hayali bir gün hikâyelerini bir kitapta toplamak, “kendine benzeyen” kadınların sesi olmaktı.

Bir gün cesaretini toplayıp yerel bir yayınevine mail attı. Küçük bir deneme dosyasıyla… Haftalar sonra geri dönüş aldığında gözlerine inanamadı. Yazdıkları samimi bulunmuş, düzenleyip göndermesi istenmişti. O an, Bahar ilk defa hayatında gerçekten kendi adımlarıyla bir kapıyı açmış gibi hissetti.

Hayat hâlâ zordu. Ama artık sadece direnmiyor, bir çıkış yolu arıyordu. Ve belki de o yol, Kartal escort yürüdüğü tüm sessiz yokuşların sonunda açılacaktı.

İlayda 25 yaşındaydı. Üsküdar escort sabaha karşı tenhalaşan sokaklarında yürürken ayak seslerinden başka hiçbir ses duyulmuyordu. Yağmur ince ince yağıyordu, kaldırım taşları ıslak, deniz griydi. Her şey sanki onun iç dünyasıyla uyum içindeydi: sessiz, puslu ve biraz da kırık.

Bir zamanlar hayatı bambaşkaydı. Ankara’da büyümüş, İstanbul’a psikoloji okumaya gelmişti. Üniversitenin ilk yıllarında umut doluydu. Hayatı, kitapların ve kampüs sokaklarının çevresinde dönüyordu. Mezun olunca klinik psikolog olmayı hayal ediyordu. Ama işler beklediği gibi gitmedi.

Mutlu Bırakırım

Annesi bir sabah beyin kanaması geçirdi. Babası yıllar önce evi terk etmişti. İlayda, tek başına kalan kardeşine de bakmak zorunda kaldı. Dersler aksadı, çalışması gerekti. Part time işlerde çalıştı, özel ders verdi, çocuk baktı. Ama İstanbul, sadece hayalleri değil, sabrı da tüketen bir şehirdi. Faturalar birikti, borçlar katlandı.

Bir gün, tanıdığı bir kız ona bir “çıkış yolu” sundu. “Sadece birkaç gece,” dedi. “Kolay para, temiz insanlar, kimse seni tanımayacak.” O an karşı çıkmak istemedi. Üsküdar Cimcif zaten fazla seçeneği yoktu. İlk gece Salacak sahiline yakın bir oteldeydi. Deniz kıyısından gelen yosun kokusu burnunu yakarken odaya girdi. Ne hissettiğini hatırlamıyordu. Sadece aynadaki yansımasına uzun süre bakamadığını hatırlıyordu.

Zamanla bu ikinci hayatı benimsedi. Gündüzleri üniversiteye dönmeye çalışıyor, geceleri ise başkalarının dünyasına girip çıkıyordu. Kazandığı parayla annesinin tedavisini sürdürdü, kardeşini liseye yazdırdı. Ama kendine dair ne varsa sessizce kaybediyordu.

Bir sabah Üsküdar escort iskelesinde bir kadınla karşılaştı. Kadın yaşlıydı, elinde küçük bir defter vardı. İlayda’ya uzattı. “Düşürdünüz galiba,” dedi. Ama defter onun değildi. Sayfalarını açtığında, içindeki cümlelerle karşılaştı: “Kendini unutan biri, başkasını bulamaz.” Cümle onu derinden sarstı.

O gün ilk kez bir karar aldı. Her şey kolay olmayacaktı. Ama artık yönünü değiştirmek istiyordu. Kendine ait bir hayatı yeniden inşa etmek… Belki zaman alacaktı, belki tökezleyecekti ama en azından kendi adımlarını atacaktı.

Yasemin 23 yaşındaydı. Kadıköy escort sokakları onun hem kaçışı hem cezası olmuştu. Bahariye Caddesi’nden Moda’ya kadar yürümeyi alışkanlık haline getirmişti; ama yürümek, kaçmak değildi. Nereye gittiğini bilmiyordu. Yalnızca durmadığında düşünmüyordu.

Denizli’nin kenar mahallerinden birinde doğmuştu. Annesi terziydi, babası yoktu. Ev, dar bir odadan ibaretti ama o odada büyük hayaller kurmuştu. Okuyup kendi ayakları üstünde duracaktı. Lise bittiğinde bir otobüse atladı, kimseye haber vermeden İstanbul’a geldi. Sırtında küçük bir çanta, cebinde sadece 200 lira.

İlk haftalarda bir arkadaşının yanında kaldı. İş aradı. Kafelerde çalıştı, çocuk baktı, ama İstanbul sabitliği sevmezdi. O arkadaş taşındı, Yasemin yalnız kaldı. Kirasını ödeyemediğinde, gidecek yeri kalmadığında Kadıköy sokaklarında sabahlamaya başladı. Önce Yoğurtçu Parkı’nda, sonra Moda sahilinde.

Bir gün gece geç saatte otururken yanına bir kadın yaklaştı.
“Yeni misin?” diye sordu.
Yasemin sessiz kaldı.
“Yalnız yürüyemezsin buralarda,” dedi kadın.
Ve o günden sonra hayatı başka bir çizgiye kaydı. Gece çalışmaya başladı. Nehrin yönü değişmişti bir kere.

İri Memeli

Zamanla bakmayı bıraktı insanlara. Ayakta kalmak için konuşmamayı, susmayı, donuk bakmayı öğrendi. Her sabah gün doğmadan Moda sahilinde denize bakarak kendine şunu fısıldıyordu:
“Bu ben değilim.”

Bir sabah, Kadıköy escort vapur iskelesinin yanındaki halk kütüphanesinin önünde bir afiş gördü. “Kadınlar için yeni bir başlangıç: Ücretsiz barınma ve danışmanlık.” Afişi koparıp cebine koydu. Günlerce taşıdı. Sonra bir gün, aç ve hasta haldeyken numarayı çevirdi.

Sıcak bir oda, temiz bir yatak, sessiz bir koridor… Yasemin önce kendine yabancılaştı. Sonra yavaş yavaş tanımaya başladı. Dernek sayesinde bir kadın dayanışma evine yerleşti. Temizlik işlerinde çalıştı, sonrasında bir kafede işe girdi. Bir öğretmenle tanıştı; onun sayesinde açık öğretim lisesine başladı. Ve yazmaya… Her sabah bir deftere, bir cümle:

Seda, 30 yaşındaydı. Sabahın erken saatlerinde Kadıköy escort Rıhtımı’na indiğinde, Boğa Heykeli’nin orada kısa bir süre durup etrafı izledi. İnsanlar işe yetişme telaşıyla hızlı hızlı yürüyordu. O ise acele etmiyordu. Çünkü gidecek bir yeri yoktu.

Çocukluğu Eskişehir’de geçmişti. Sessiz, içine kapanık bir kızdı. Lise yıllarında dersleri iyiydi, öğretmenleri onun üniversite okuyacağını düşünüyordu. Ama hayat planlara kulak asmaz. Babasının işsiz kalmasıyla okulu bırakmak zorunda kaldı. Ardından kısa süren bir evlilik, sonra şiddet, sonra boşanma… Ve sonunda, yeniden başlama hayaliyle İstanbul.

Kadıköy ona kalabalık, canlı, renkli bir yer gibi görünmüştü önce. Bahariye’de yürüyen gençler, kitapçılarda vakit geçiren insanlar… Seda bu hayatın dışındaydı ama kıyısından dokunmak istiyordu. Moda sahilinde günlerce bir bankta oturdu. İlk zamanlar “yalnızlık” duygusu, sonraları “görünmezlik”e dönüştü. Sanki kimse onun farkında değildi.

Büyük Severim

Bir gün eski tanıdıklarından biriyle karşılaştı. Beraber kahve içtiler. Sonra o tanıdık “kira derdin olmaz, iş de buluruz” diyerek onu yanına aldı. Seda neye “evet” dediğini biliyordu ama susmayı seçti. Çünkü bu şehirde konuşmak her zaman çare olmuyordu.

Geceler, Kadıköy escort sokaklarında geçti. Müşteriler, yorgun adımlar, sabaha karşı soğuk banklar… Seda, artık sadece bir isimden ibaretti. Esc aynaya her baktığında biraz daha siliniyordu. Ama hâlâ içinde bir parça direniyordu: çok derinde, çok kırık ama hâlâ canlı.

Bir sabah, Yoğurtçu Parkı’nda yaşlı bir kadının onu uzun uzun izlediğini fark etti. Yanına geldi kadın, oturdu.
“Senin yaşlarında bir kızım vardı,” dedi. “Kaybettim. Her sabah buraya geliyorum. Belki birine yardım ederim diye.”
Kadın cebinden küçük bir kâğıt çıkardı. Üzerinde bir kadın destek merkezinin adı vardı.
“İstersen buraya git. Belki kendine başka bir başlangıç bulursun,” dedi. Sonra yürüyüp gitti.

Seda, o kâğıdı günlerce cüzdanında taşıdı. Sonunda bir sabah Moda’dan yürüyüp derneğin kapısını çaldı.
“Ben değişmek istiyorum,” dedi. “Ama nasıl olduğunu bilmiyorum.”

Aylar geçti. Şimdi Moda’daki küçük bir kafede bulaşıkçı olarak çalışıyor. Haftada bir kez dernekteki terapi grubuna katılıyor. Hâlâ çok konuşmuyor ama gülümsüyor. Ve bazen, Boğa Heykeli’nin önünden geçerken eski halini hatırlayıp derin bir nefes alıyor.

Benim adım Elif. 21 yaşındayım. İstanbul’un kalabalığından uzak, deniziyle huzur veren ama içinde bambaşka fırtınalar barındıran küçük bir sahil kasabası olan Şile escort yaşıyorum.

Hayat bana kolay davranmadı. Babamı çocuk yaşta kaybettim. Annemle beraber yaşamaya başladık, ama onun da sağlığı pek iyi değildi. Lise bittikten sonra okumak için İstanbul’a gitmek istedim ama maddi durum buna elvermedi. Hayata daha erken atılmam gerektiğini anladım. Önce bir pastanede, sonra bir fırında çalıştım. Şimdi Şile’de küçük bir butik otelde temizlik işlerine yardım ediyorum.

Gündüzleri otelin katlarını temizliyorum. Akşamları odamda küçük lambanın altında Açıköğretim derslerime çalışıyorum. Hayalim Psikoloji mezunu olmak. İnsanların yaşadıkları zorlukları anlamak, onları yalnız bırakmamak istiyorum. Belki de kendi yalnızlığımı anlamlandırmak için seçtim bu bölümü.

Sert Severim

Şile sakin bir yer gibi görünür. Ama bir kadının tek başına yaşaması burada da kolay değil. Koca Götlü Herkes birbirini tanır. Adımların iz bırakır. Ne zaman dışarı çıksan, kiminle konuşsan, ne giydiğini düşünmek zorunda kalırsın. Ama ben, artık sadece kendimi düşünmek istiyorum.

Bazen Şile sahiline inip denizi izliyorum. Dalgaların gelişini, çekilişini… Her biri bana umut gibi geliyor. Ne kadar sert gelirse gelsin, sonunda çekiliyorlar. Ben de bu hayatın dalgalarıyla baş etmeye çalışıyorum. Ayakta durmak kolay değil, ama imkânsız da değil.

Yalnızlık zor. Hele genç yaşta sorumluluklar omzuna erken binmişse… Ama bu yalnızlıkta da bir güç var. Kendi ayakların üzerinde durmayı öğrendiğinde, kimsenin seni tutmasına gerek kalmaz.

Ben Elif. 21 yaşındayım. Şile escort sakinliğinde, içimdeki fırtınaları bastırmaya çalışarak yaşıyorum. Bu küçük kasabada büyük hayaller kuruyorum. Sessizim belki, ama pes etmiyorum. Çünkü bu hayat, bana rağmen değil, benimle birlikte şekillenecek.

Ben Meryem. 24 yaşındayım. İstanbul’un kuzeyinde, Karadeniz’in serin dalgalarına bakan küçük bir sahil kasabasında, Şile escort yaşıyorum. Burada sabahlar erken başlar, sokaklar çabuk boşalır. İnsanları birbirine yakındır ama herkesin sırtında görünmeyen yükleri vardır.

Ben de onlardan biriyim.

Hayat bana hiçbir şeyi kolay sunmadı. Annemi küçük yaşta kaybettim, babam ise yıllarca inşaatlarda çalıştıktan sonra emekli oldu ama sağlık sorunları peşini bırakmadı. Aileme destek olmak için genç yaşta çalışmaya başladım. Önce markette kasiyerlik yaptım, sonra bir kafede garsonluk… Ama içimde hep okumak vardı. Lise diplomamı dışarıdan tamamladım. Şimdi ise Açıköğretim Fakültesi’nde Sosyoloji okuyorum.

Şile’de gündüzleri bir tekstil atölyesinde ütücülük yapıyorum. Akşamları ise fenerin arkasındaki küçük kütüphaneye gidip ders çalışıyorum. Vip bazı günler kollarım yorgunluktan sızlıyor, gözlerim açık kalmakta zorlanıyor ama pes etmiyorum. Çünkü biliyorum ki, başka türlü çıkamayacağım bu döngüden.

Mutlu Esc

Burada genç bir kadın olmak kolay değil. Herkesin birbirini tanıdığı yerde, insanlar önce seni sorgular. Ne giydiğine, nasıl baktığına, nereye gittiğine… Ama artık bunları kafama takmıyorum. Başımı dik tutmayı, kendime güvenmeyi öğrendim. Her sabah uyandığımda “bugün daha iyi olacağım” demek, bana iyi geliyor.

Maddi olarak zorlanıyorum, evet. Evimiz eski, sobayla ısınıyoruz. Ama her ay elektrik ve internet faturamı ödeyebildiğimde kendimi başarılı hissediyorum. Çünkü bu hayatı, hiç kimseden bir şey beklemeden, sadece alın terimle yaşıyorum.

Bazen Şile Sahili’ne inerim. Dalga seslerini dinleyip hayallerimi düşünürüm. Bir gün bir sosyal hizmet uzmanı olup kadınlar için çalışan bir merkezde görev almak istiyorum. Belki bu kasabadan gitmem gerekecek, belki geri döneceğim. Ama ne olursa olsun, yaşadıklarım beni şekillendiriyor.

Ben Meryem. 24 yaşındayım. Şile escort rüzgarına karşı, kendi rüzgarımla ayakta kalmaya çalışıyorum. Kimsenin duymadığı bir savaş veriyorum. Sessiz, ama kararlı.

Benim adım Zehra. 22 yaşındayım. İstanbul’un Karadeniz kıyısında yer alan küçük ama güçlü bir kasabasında, Şile escort yaşıyorum. Burası şehirden uzak ama yükü hafif değil. Rüzgârı güçlü, denizi bazen coşkulu bazen sükûnet dolu… Hayatım gibi.

Üniversite için İstanbul’a geldiğimde hayal ettiğim hayat bu değildi. Sosyal Hizmetler okuyorum. Ama derslerden önce geçinme derdiyle tanıştım. Ailem Tokat’ta yaşıyor. Maddi imkânlarımız sınırlı. Onlara yük olmamak için Şile’de küçük bir pansiyonda hem çalışıyorum hem yaşıyorum. Sabah kahvaltısını hazırlıyorum, akşam çarşaf topluyorum. Aralarda derse gidiyorum. Hayatım hep koşuşturma.

Şile’nin huzuru dışarıdan bakınca cezbedici. Ama burada genç bir kadın yalnız başına yaşamaya çalıştığında, bu sessizlik bazen boğucu oluyor. Mahallede herkes birbirini tanır, kim ne yapmış bilinir. Bu yüzden giydiğim kıyafet, sokakta yürüyüş şeklim bile konuşulabilir. Ama umurumda değil. Çünkü kendi doğrularımla yaşıyorum.

Ateşliyim

Kaldığım odada küçük bir masa var. O masanın başında gece geç saatlere kadar ders çalışırım. Bazen yorgunluktan başım düşer kitaba. Ama ertesi gün yine uyanırım, çünkü başka çarem yok. Güçlü olmam gerek. Bu yol kolay değil, biliyorum. Ama sonunda ayakta kalabilmeyi başaran biri olacağım. Buna inanmak istiyorum.

Bazen Şile Feneri’nin oraya çıkarım. Denizi izlerim. Gökyüzüne bakarken “devam et” derim kendime. Burada olduğum sürece yalnız hissetsem de, bir gün bu yalnızlığın içinden bir ışık doğacağına inanıyorum.

Ben Zehra. 22 yaşındayım. Şile escort rüzgârına, yokuşlarına, sessizliğine rağmen ayaktayım. Kendi hayatımı kuruyorum, kendi yolumu çiziyorum. Zor ama onurlu bir yaşam bu. Ve bir gün, bu zorlukları sadece hatırlamak için anlatacağım.

Benim adım Derya. 25 yaşındayım. İstanbul’un kalabalığından biraz uzakta, Şile escort taş evleriyle dolu, rüzgârın sert estiği yokuşlu bir mahallesinde yaşıyorum. Deniz burada bazen huzur, bazen fırtına gibi. Tıpkı hayatım gibi.

Ailem Erzincan’da. Ben küçükken İstanbul’a göç ettik. Yıllarca Esenyurt’ta yaşadık ama ben okulu kazanınca Şile’ye taşındım. Şile’de hem İstanbul Üniversitesi’ne bağlı Uygulamalı Bilimler Fakültesi’nde okuyorum hem de bir butik otelde temizlik ve mutfak işleriyle uğraşıyorum. Sabahları erkenden kalkıp kahvaltıları hazırlar, sonra da okula giderim.

Şile, İstanbul’dan farklı bir İstanbul. Daha sessiz, ama yalnızlık burada daha çok yankılanıyor. İnsanlar birbirini tanır ama yargılamaktan da geri durmaz. Genç bir kadının tek başına ayakta kalmaya çalışması burada da zor. Otelde çalışan diğer kadınlar bana destek oluyor bazen, ama çoğu zaman sessizce kendi savaşımı veriyorum.

Kızıl Escort

Çoğu akşam sahile yürürüm. Ayaz yüzüme çarparken içimden geçen soruları susturmaya çalışırım: “Devam etmeli miyim?”, “Başarabilecek miyim?”, “Değdi mi?” Ama sonra o soruları bastıran bir cevap gelir: Mecburum. Çünkü kimse benim için bu yolu yürümeyecek.

Hayatımda çok şeyden vazgeçtim. Gençliğimden, ailemle geçireceğim zamanlardan, kendime ayıracağım dakikalardan… Ama asla onurumdan, hayallerimden vazgeçmedim. Kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyorum. Kimsenin arkasına sığınmadan, kimseye muhtaç olmadan.

Ben Derya. 25 yaşındayım. Şile escort dalgalar gibi, bazen kabarıyor, bazen duruluyorum. Ama hep olduğum yerde kalıyorum. Düşsem de, yeniden ayağa kalkmayı biliyorum.

Bir gün kendi hikâyemi kendim yazacağım. Belki kimse okumaz. Ama ben anlatacağım. Çünkü bu ülkenin sessiz kadınlarının, yorgun ama dimdik duran kadınlarının sesi olmak istiyorum.